Mijn bezoek aan Sybil, de lieve heks uit de buurt : )
Ik kreeg een reading van ‘heks’ Sybil, een vrouw uit de buurt die mensen zocht om ‘op te oefenen’. Nou, wat mij betreft kon ze het al als de beste!
Ze was mooi, mollig, met rode, wilde krulharen, zwarte kleding en een amulet om haar hals. Een magisch/spiritueel ingericht huisje. Kaarsen, wierook, glimmende kleden en kussens. Een hele aangename sfeer.

Ik mocht haar meteen. Ze nam m’n jas aan en drapeerde deze keurig op een hanger. Haar lieve, al wat oudere, donkere herdershond bleef inderdaad rustig en nestelde zich op de bank.

Sybil, haar ‘artiestennaam’, gaf me thee en legde het een en ander uit. Voor mij bepaald geen hocuspocus meer, ik heb al de nodige ervaring in deze sjamanistische, rituele kringen. Ze riep de windrichtingen aan en nodigde de spirits uit om mij, Cato, terzijde te staan. Ik voelde het een en ander kriebelen (de uitgenodigde spirits misschien?) en was vol verwachting…
Ze zou me eerst gaan vergelijken met een boom en daarna mijn chakra’s lezen.
Ik bleek een geweldig grote boom in de stad, te midden van lage flats. Een oud stukje stad met ook andere soorten huizen, een geurige markt en heel veel leven. Mijn takken gingen alle kanten op. Dwars door dakgoten en in steegjes. Ze waren sterk en lang en hadden wilde, grillige vormen. Het was sowieso een erg wilde boom… Goed geworteld en ook nog es heel hoog. Echt enorm hoog! De takken groeiden niet alleen opzij en naar beneden, maar ook richting de zon. Het was een aangename lentedag, maar al warmer dan nu. Ze kon de warmte voelen. De mensen in de buurt zochten de boom graag op. Sterker nog: de boom was er onmiskenbaar en bood gezelligheid en schaduw… Mannen op bankjes zaten te keuvelen, er speelden kinderen om heen. Vrouwen, allochtone maar/en ook hippe deden boodschappen met grote tassen in kleine winkeltjes. Er was ook veel groen. De geveltuintjes werden goed verzorgd.
En dan de bladeren… ‘Zeg je naam nog es?’ ‘Ca-to Fluit-sma’ ‘Dank je wel’. Mijn naam moest ik vaak zeggen om haar te helpen contact te maken, en ik zweer, ze wist helemaal niets van mij! ‘De blaadjes zijn fris en jong. De boom laat zichzelf graag zien, zij heeft geen dicht, strak omlijnd bladerdak. De takken die naar de hemel rijken zijn nog wel wat kwetsbaar… Ze groeien zo hoog en zo hard dat het gevaarlijk zou kunnen worden…’

Mijn wortelchakra bleek zeer goed geaard. Een constante, sterke energiestroom diep de aarde in.

De chakra bij de buik en schaamstreek was groot en vol leven. Ruim en stromend. Er draaide nog wat kleinere energiekolkjes omheen die hun plek nog niet gevonden hadden. Die opgenomen wilde worden in de diepere draaikolk in het midden.
En dan de zonnevlecht: de wil. Heel veel energie en daadkracht. Net als de takken lange, wilde stromen die overal heengingen. Chaotisch en actief. Sommige lang en sterk, andere korter en met de vreemdste vormen.
Toen was mijn hart aan de beurt. Ze moest er een beetje om lachen. Mijn hart kon vergeleken worden met een inktvis. De liefdestentakels wapperden alle kanten op, maar wel gecontroleerd. ‘Soms sluit je de tentakels, dan vind je het wel even best, maar je sluit ze nooit helemaal. Je deelt overal je liefde uit, hier, jij nog wat, en jij… Je stuurt het, lijkt wel’. (Ik kon niet wachten haar te vertellen over mijn artiestendom).
Mijn keelchakra zag ze als een mooie vrouwenmond, met rode lippenstift, die heel goed haar gedachten en gevoelens kon formuleren. ‘Je weet wat je wilt zeggen en kunt het zeer charmant formuleren’.

De chakra tussen mijn ogen, mijn visie, mijn ‘derde oog’, was als een heel groot zwembad waar ik gezellig af en toe in rond plonsde. ‘Ik moet zo lachen’, gniffelde Sybil, ‘je ligt daar lekker op de kant en bekijkt het allemaal eens goed. Dan duik je er weer in en zwem je een stukje onder water… Je komt boven en denk er weer helemaal anders over. Je weet het allemaal niet precies, je denkt zeker niet in hokjes. Er is heel veel ruimte. Je hebt nog niet vastgelegd wat je wereldbeeld is’.
En dan als laatste het kruinchakra: ‘Af en toe knalt er een enorme bal aan energie binnen. Dan ben je zeer scherp en volg je je intuïtie. Soms weet je het ook helemaal niet en kun je er niet bij. Je zou ook wat stemmingswisselingen kunnen hebben hierdoor. Soms word je wel es moe van jezelf. Maar het is allemaal licht, helemaal niet zwaar’.

Sybil vond het erg leuk om te doen. Ik zat te smullen van haar observaties. Ik was maar wat trots dat ik zo’n enorme boom mocht zijn…
Ik vertelde haar dat ik tien jaar geleden een reading had ontvangen van iemand die werkte met het beeld van een huis. Ik bleek toen in een donkere grot te wonen met een klein kaarsje voor mijn ‘deur’. Mocht er iemand langskomen, dan was ik in elk geval te vinden…
Niet zo’n vrolijk beeld, en dat klopte toen der tijd ook heel erg goed. Ik was zo depressief als een kanarie, en dat ben ik nu godzijdank bepaald niet meer!
‘De boom wil groeien. Je hebt een enorme drang om je te ontwikkelen, maar het kruinchakra vraagt je om het even iets rustiger aan te doen. Je hoeft niet nog meer takken te laten slingeren. De mensen genieten van de boom, er is een wisselwerking. Je kunt nu beter energie blijven geven aan dat wat er al is, en dat is dus een heleboel. Je hebt het allemaal!’
Ze zei me nog dat de mensen er ook wel om moesten lachen. Om die rare boom. Maar dat ik er helemaal mee weg kwam….

Wat een heerlijke ontmoeting! Echt een kadootje van de kosmos.
Dank jullie wel, lieve spirits! Dank je wel, lieve Sybil…

Geschreven door Cato Fluitsma, maart 2011